بیماری ​دیابت در صورت کنترل تقریبا بی ضرر است، اما اگر قند خون وضعیت غیر عادی داشته باشد این بیماری می تواند منجر به عوارض جدی تر شود. اگر این بیماری به مدت طولانی کنترل نشود و یا اگر بیماران دیابتی نتوانند شیوه زندگی خود را طوری ادغام کنند که این بیماری کنترل شود، مشکلات بیشتری خواهند داشت. یک عارضه جدی که ممکن است افراد دیابتی با آن مواجه شوند، زخم های دیابتی است.

علل زخم های دیابتی
نگرانی اصلی در مورد زخم های دیابتی، درمان ضعیف یا درمان طولانی مدت آن است. مشکلات شایعی که توسط بیماری های شریانی و نوروپاتی محیطی ایجاد می شوند در بیماری دیابت تاثیر می گذارند. در این حالت رگ های خونی در نقاط مختلف بدن، به ویژه در اندام ها (دست ها و پاها)، باریک می شوند و گردش خون را به این مناطق کاهش می دهند. کمبود گردش خون در اندام می تواند منجر به کاهش میزان اکسیژن و مواد مغذی در بافت بدن و اعصاب شود که برای بهبود ضروری هستند. با گذشت زمان ممکن است اعصاب در این مناطق آسیب ببینند، در نتیجه احساس درد، درجه حرارت و لمس کاهش می یابد و بیماران آسیب پذیر می شوند.

انواع زخم های دیابتی
برای یک بیمار دیابتی، هر زخم یک نگرانی بهداشتی است و نیاز به مراقبت فوری دارد. شایع ترین زخم ها به دو نوع تقسیم می شوند: زخم های منشاء خارجی و زخم های منشاء داخلی.
با توجه به نوروپاتی محیطی، زخم های منشاء خارجی مانند برش های پوست، سوختگی ها، ضربه ها و کبودی ها ممکن است توسط بیمار دیابتی نادیده گرفته شود. اگر زخم های خارجی در برخی از مواقع مورد توجه قرار نگیرند، ممکن است بیمار را در معرض خطر عوارض جدی تر قرار دهند.
زخم های منشاء داخلی مانند زخم های پوستی، ناخن های انگشتی و یا کولوس منجر به شکستگی پوست و بافت های اطراف آن می شوند و خطر ابتلا به عفونت های باکتریایی را افزایش می دهند.

علائم و نشانه های زخم های دیابتی
زخم های دیابتی ممکن است با علائم و نشانه های زیر همراه باشد:

درد مزمن
علائم التهاب (تورم، قرمزی، گرما، درد و از دست دادن عملکرد)
علائم عفونت (زهکشی، تخلیه، بوی بد و بافت مرده)
سوزش و خستگی (علائم آسیب عصبی)
تب / یا لرز (علائم عفونت به تدریج بدتر می شود و می تواند تهدید کننده اندام یا حتی تهدید کننده حیات باشد)

چه کسانی در معرض خطر هستند؟
داشتن سطح بالای گلوکز در طولانی مدت باعث عملکرد نادرست سیستم ایمنی بدن می شود. با توجه به کاهش جریان خون و اعصاب آسیب دیده، بیماران مبتلا به دیابت در معرض خطر ابتلا به زخم های آلوده هستند. افراد زیر بیشتر در معرض خطر هستند:
– بیماران دیابتی که بیماری های مزمن دیگری مانند آترواسکلروز، سطح کلسترول بالا، چاقی و ایدز دارند.
– بیمارانی که دارای رژیم غذایی ناسالم هستند.
– بیمارانی که سیگار می کشند.
– بیمارانی که ورزش نمی کنند.
– بیمارانی که شغل های خطرناکی دارند، مانند کارکردن با ماشین آلات سنگین، استفاده از ابزارهای تیز برای ساخت و ساز و …

درمان زخم های دیابتی
بهترین درمان برای زخم های دیابت پیشگیری است، زیرا درمانِ پزشکی کمک محدودی فراهم می کند. اگر زخم دیابت رخ دهد، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
– تمیز نگه داشتن زخم و داشتن لباس مناسب

– آنتی بیوتیک ها (برای زخم های آلوده یا به عنوان یک اقدام پیشگیرانه برای زخم های ابتلا به آلوده)

– جراحی (بافت مرده یا آلوده منتقل می شود تا بافت سالم قابل درمان و احیا شود)

– مراجعه به یک متخصص اطفال یا مرکز مراقبت از زخم (برای بیماران مبتلا به کولوس، ذرت، هامرتو، بونونی، مشکلات ناخن یا زخم های مزمن)

– قطع عضو (زمانی که یک عفونت جدی وجود دارد)