نوروپاتی به معنای اختلال در اعصاب است. بسیاری از بیماری ها می توانند باعث آسیب عصبی شوند. با این حال ، رایج ترین آنها دیابت است. قند خون بالا در دیابت بر روی اعصاب و همچنین بسیاری از اندام ها مضر است. بنابراین ، دیابت اعصاب را مختل کرده و از عملکرد صحیح آنها جلوگیری می کند. قند خون بالا می تواند اعصاب را به طریق مختلفی هم متفاوت از یکدیگر و هم مرتبط با یکدیگر خراب کند . متابولیسم سلول های عصبی ، پروتئین هایی که عملکردهای مهمی در سلول ها دارند ، مختل می شود. از طرف دیگر عروق تغذیه کننده اعصاب آسیب می بینند. از آنجا که بیماری عصبی یک راه ساده و واحد نیست ، داروهای مورد استفاده در درمان آن نیز راه حل قطعی ارائه نمی دهند.
فرکانس نوروپاتی دیابتی یک مسئله بسیار پیچیده است. اول از همه ، تقریبا نیمی از افراد مبتلا به دیابت در سراسر جهان به دیابت تشخیص داده نشده مبتلا هستند. بنابراین آنها نمی دانند که به دیابت مبتلا هستند. جمعیت کشور ما پیرتر می شود و این وضعیت به سرعت فراوانی دیابت و تعداد بیماران دیابتی را افزایش می دهد.
فراوانی نوروپاتی دیابتی در مطالعات انجام شده در بیماران مبتلا به دیابت نیز بسیار متفاوت و بین 90-10% متغیر است. این فراوانی بسته به مدت ارزیابی بیماران مبتلا به دیابت و همچنین روش ارزیابی نوروپاتی متفاوت است. فراوانی نوروپاتی در مطالعات فقط بر اساس پرسشنامه و معاینات روی بیماران کم است و اگر دستگاههایی مانند سرعت هدایت عصب ، تشخیص ارتعاش ، EMG و غیره در روش ارزیابی قرار بگیرند ، بیشتر می شود. در مطالعه ای که به منظور بررسی فراوانی نوروپاتی در بیماران دیابتی در کشور ما انجام شد ، مشخص شد که فراوانی نوروپاتی فقط با معاینه بالینی 40.6٪ و در صورت افزودن مطالعات هدایت عصب به ارزیابی ، 2/62٪ است.
اعصاب را می توان با توجه به عملکرد آنها در سه گروه مختلف طبقه بندی کرد. اعصابی که سبب کار کردن ارادی عضلات می شود ، اعصاب “حرکتی” نامیده می شوند ، اعصابی که درک ها و تکانه ها را از دنیای خارج به مغز ما منتقل می کنند ، اعصاب “حسی” و به اعصاب متعلق به عملکردهای مختلف که به طور غیر ارادی در بدن عمل می کنند ، اعصاب “خودمختار” گفته می شود. دیابت تمام این اعصاب را مختل می کند و با توجه به ویژگی های عصبی که باعث اختلال در آن می شود ، اختلالات و سوعملکردهای مختلف ایجاد می شود.
نوروپاتی حرکتی:
به لطف این گروه از اعصاب ، عضلات به طور ارادی منقبض می شوند. راه رفتن ، ایستادن ، حفظ تعادل و حرکت همه به لطف تحریک عضلات توسط این اعصاب است. این عملکردها ارادی است. به عبارت دیگر ، وقتی شخصی به این اعصاب دستور می دهد ، عضلات تحت مدیریت این اعصاب منقبض می شوند و بنابراین حرکت امکان پذیر می شود. با اختلال در اعصاب حرکتی ، تحریک عضلات بیمار کاهش می یابد. عضلاتی که کار نمی کنند ضعیف می شوند. با ضعف عضلات ، راه رفتن و تعادل بیمار مختل می شود. بنابراین ، باز شدن زخم ها در قسمت های با برآمدگی استخوان که به طور معمول نباید وزن روی آنها باشد ، آسان تر می شود.
نوروپاتی حسی:
هنگامی که حس ذکر می شود ، حس هایی مانند بینایی، شنوایی ، بویایی و چشایی به طور کلی درک می شوند. با این حال ، بسیاری از حواس دیگر به لطف اعصاب حسی واقع در پوست ، عضلات ، و رباط های مفصلی دریافت و به مغز منتقل می شوند. به این ترتیب احساساتی مانند لمس ، درد ، سردی و گرمی و لرزش نیز درک می شود. این حواس هم برای تعادل و حرکت و هم برای محافظت از بدن در برابر عواقب مضر بسیار مهم است.
در نتیجه اختلال در اعصاب حسی در دیابت ، بدن محافظت نمی شود. یک فرد عادی اگر وجود حتی یک دانه شن در کفش را احساس کند می داند که پس از چند قدم برداشتن ، باید بایستد و آن را دربیاورد. با این حال ، یک بیمار دیابتی که احساس درد خود را از دست داده می تواند ساعت ها با سنگ داخل کفش خود راه برود.
نوروپاتی خودمختار:
عملکرد اندام های داخلی ، مانند ضربان قلب ، تنفس ، عملکرد روده ، یا تعریق در گرما ، سیخ شدن مو در سرما ، به طور خودکار ادامه دارد. اعصاب خودمختار مسئول تنظیم آنها هستند. در دیابت تأثیر در این سیستم عصبی منجر به طیف گسترده ای از اختلالات می شود. علاوه بر شکایات عمومی مانند اختلال در ریتم قلب ، تجمع ادرار ، اسهال ، یبوست ، فشار خون پایین ، اختلال عملکرد جنسی ، کاهش تعریق ، خشکی پوست ، پوسته پوسته شدن ، لایه برداری نیز عواقب جدی را به دنبال دارد. پینه های پا با باز شدن زخم پایان می یابد. ترک ها یک راه ایده آل برای ورود میکروب ها ایجاد می کنند.
بدون نظر