زخم مزمن

حتی اگر افراد از این موضوع آگاهی نداشته باشند ، زخم هایی که برای مدت طولانی بهبود نمی یابند تهدیدی جدی برای سیستم ایمنی بدن هستند. به حدی که زخم های مزمنی که بیش از 3 ماه خوب نمی شوند ، سیستم ایمنی بدن را مختل می کنند. بنابراین درمان مزمن زخم چگونه باید انجام شود؟ در اینجا تمام جزئیاتی وجود دارد که باید در مورد درمان مزمن زخم دانست …

اگر زخم در عرض 3 ماه بهبود نیابد ، در پزشکی به این زخم ها “زخم های مزمن” گفته می شود. بیشتر بیماران مبتلا به زخم های مزمن ، زخم های پا به دلیل دیابت هستند. این زخم ها خصوصاً در افرادی که بی نظمی قند خون ناشتا دارند ، مراقب پاهای خود نیستند و به دلیل دیابت دچار انسداد عروق شده اند ، ایجاد می شود.

ارائه اطلاعات در مورد درمان زخم های مزمن که می تواند منجر به از دست دادن اندام و مرگ در مواقع تأخیر شود ، در حالی که با درمان های ساده پزشکی در صورت مشاهده در دوره اولیه ،  قابل درمان است.

زخم های مزمن همراه با بیماری ها  به طور معمول سیستم ایمنی  تخریب می کنند:

زخم های مزمن زخم هایی هستند که برای مدتی بهبود نمی یابند و تمایل به عود دارند. اگر زخم در عرض سه ماه بهبود نیابد ، می توان آن را زخم مزمن نامید. زخم های مزمن شامل زخم پای دیابتی ، زخم های فشاری ، زخم وریدی ، زخم های ایسکمیک و زخم های ناشی از واسکولیت مختلف است.

زخم های مزمن همچنین ممکن است به دلیل زخم بافت نرم  پس از رادیوتراپی  و خارج شدن برخی از داروهای شیمی درمانی (ترشح یا تخلیه مایعات از ورید در شکاف های بافتی) ایجاد می شود. زخم های مزمن معمولاً در گروه بیماران مسن مبتلا به دیابت ، فشار خون بالا ، نارسایی عروقی و مشکلات تغذیه ای مشاهده می شوند.  در این گروه از بیماران ، زخم ها همراه با بیماری ها اغلب منجر به اختلال در عملکرد سیستم ایمنی بدن و  عفونت و تصاویر کشنده می شود.

4/1  از بیماران مبتلا به دیابت در یک دوره از زندگی  یک بار به زخم پا مبتلا می شوند:

، بیشتر بیماران مبتلا به زخم های مزمن را زخم پا به دلیل دیابت تشکیل می دهند. این بیماری بخصوص در افرادی که بی نظمی قند خون ناشتا دارند ، از پاهای خود مراقبت نمی کنند ، به دلیل دیابت احساس خود را از دست داده اند یا به دلیل دیابت انسداد عروق پیدا کرده اند ، رخ می دهد. 4/1 از بیماران دیابتی یک بار در طول زندگی خود به دلیل دیابت با زخم پا مواجه می شوند. برای بیماران دیابتی انجام مراقبت از پا ، انجام معاینات پا به تنهایی ،  کوتاه کردن ناخن ها ،  مراجعه به متخصص با کوچک ترین علامت پوستی  در جلوگیری از ایجاد زخم پای دیابتی مهم است. نباید فراموش کرد که حتی این زخم های بسیار کوچک که در بیماران دیابتی ایجاد می شود می تواند در مدت زمان کوتاهی  پیشرفت کند ، منجر به قطع پا یا حتی مرگ شود.

برای جلوگیری از آسیب های ناشی از فشار در بیماران وابسته به بستر ، باید از یک تختخواب مناسب استفاده کنید و موقعیت را به طور مکرر تغییر دهید!

در نتیجه محدودیت حرکت در بیماران مبتلا به زخم مزمن ، به ویژه افرادی که به دلیل اختلالات عصبی وابسته به بستر هستند ، در کم تر از یک هفته در برآمدگی استخوان که با بستر در تماس است ، زخم های دشوار غیرقابل درمان ایجاد می شود. این زخم ها را “زخم های فشاری” می نامند. وقتی بافت های نرم بیمارانی که مدام در همان وضعیت می خوابند در معرض فشار طولانی مدت قرار بگیرد ، جریان خون در این بافت ها مسدود شده و در نتیجه ، زخم های فشاری ایجاد می شود. بافت های مرده روی این زخم ها باید با جراحی تمیز شود ، آبسه ها تخلیه شوند ، آنتی بیوتیک های مناسب شروع شود و سطح زخم ها با روش های مناسب پانسمان بسته شود. در چنین بیمارانی استفاده از تشک های مواج ، تأمین تغذیه مناسب و تغییر مكرر موقعیت ها به منظور جلوگیری از بروز زخم های فشاری ضروری است.

زخم پاهایی که به موقع تشخیص داده می شوند با دارو درمان می شود:

در بیماران مبتلا به نارسایی وریدی در پاها ، به زخم هایی که در اثر جمع شدن خون وریدی در قسمت های تحتانی پاها با اثر جاذبه ایجاد می شود ، “زخم وریدی” گفته می شود. لبه های این زخم ها نامنظم ، ضخیم و ملتهب هستند. پوست اطراف زخم قهوه ای و ورم دارد. بیشتر در کنار مچ پا رخ می دهد. در حالی که زخم وریدی در اوایل   با دارو قابل درمان است ، زخم های عمیق می توانند باعث التهاب استخوان و سرطان شوند.

Source: www.mynet.com