زخم یا تخریب بافت های عمیق را عفونت می گویند و درجه های مختلفی دارد. یکی از زخم هایی که ممکن است برای بیماران ایجاد شود، زخم های ناشی از دیابت است که عوارض خطرناکی دارد.

عوامل خطر
بسیاری از عوامل بر زخم های پای دیابتی اثر می گذارند از جمله از دست دادن احساس که به علت نوروپاتی محیطی صورت می گیرد. در نوروپاتی محیطی پاها بی اثر می شوند و آسیب صورت می گیرد. همچنین نارسایی شریانی، زخم نوروپاتیک را پیچیده تر می کند و منجر به روند آرام بهبودی زخم می شود. اگر کفش فشار زیادی به پا وارد کند باعث ناتوانی در پا و پوسته پوسته شدن پا می شود که ریسک زیادی دارد. استرس مکانیکی در محل زخم، بر بهبود زخم تاثیر دارد. بسیاری از عوامل دیگر در زخم و عفونت پس از آن تاثیر می گذارند از جمله هیپرگلیسمی کنترل نشده، مدت زمان ابتلا به دیابت، تروما، کفش نامناسب، کالوس، سابقه زخم قبلی، سن بالا، نابینایی، اختلال بینایی، بیماری مزمن کلیه و تغذیه نامناسب. اخیرا کمبود ویتامین D به عنوان عامل خطر برای عفونت پا بیان شده است.

طبقه بندی
بر اساس سیستم طبقه بندی زخم های قرمز-زرد-سیاه توسط آزمایشگاه های ماریون، زخم ها می توانند به شرح زیر طبقه بندی شوند:

1- بافت نئوپک، خشک یا آلوده که معمولا به رنگ سیاه یا سبز تیره دیده می شود.

2- بافت اسفنجی که یک لایۀ بافت لوتئینی زرد بر روی زخم ایجاد می کند و اغلب با عفونت اشتباه گرفته می شود.

3- بافت گرانولاسیون که بافتی عروقی و قرمز رنگ است.

4- بافت مخاطی که توسط مهاجرت از حاشیه زخم ایجاد می شود و صورتی رنگ است.

از بین بردن بافت نیکوتیک جزء جدایی ناپذیر در درمان زخم های مزمن است زیرا آنها برای بافت های غیر قابل انباشت، باقی مانده یا کلونیزاسیون حیاتی نیستند و ممکن است در زخم های شریانی مورد استفاده قرار بگیرد. برداشتن بافت نكروتیك برای بهبودی زخم ضروری است. پوکی استخوان یا پوست ضعیف اطراف زخم هم باید از بین برود.

درجه بندی
درجه بندی را می توان با استفاده از سیستم طبقه بندی واگنر یا تگزاس انجام داد. شایع ترین روش طبقه بندی زخم، روش طبقه بندی زخم دانشگاه تگزاس است که زخم را با توجه به عمق، وجود یا عدم وجود عفونت و یا ایسکمی یا هر دو نشان می دهد. توصیف زخم برای انتخاب روش مراقبت از زخم مهم است و شامل محل، مرحله و ابعاد زخم می باشد (طول و عرض را می توان با سانتی متر اندازه گیری کرد و عمق آن را می توان با قرار دادن یک استریل به عمیق ترین بخش زخم اندازه گیری کرد). برای توصیف دقیق زخم باید توضیحاتی درباره پایه زخم، زهکشی (سنگین یا کم)، رنگ، بو، میزان درد و پیشرفت زخم هم داده شود.

میکروبیولوژی
هیپرگلیسمی، اختلالات واکنش ایمونولوژیک، نوروپاتی و بیماری شریانی محیطی عوامل اصلی و مستعد ابتلا به عفونت های پا در بیماران دیابتی هستند که ممکن است تهدید کننده اندام باشند و منجر به قطع عضو شوند. شيوع عفونت در هند 6٪ -11٪ بود، در حالی که شيوع قطع عضو در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو، 3% بود. هر دو باکتری های هوازی و بی هوازی نشان داده اند که زخم های پای دیابتی را آلوده می کنند. عفونت های قارچی در پای بیماران دیابتی نیز رایج هستند. عفونت های پلیمیک به علت عفونت های پای بیماران دیابتی به طور گسترده ای گزارش شده است، با این وجود غلبه بر عفونت مونو میکروبی در پای دیابتی غیر معمول نیست. محققان غربالگری هر دو باکتری گرم منفی و گرم مثبت را در عفونت های پا دیابتی نشان داده اند. الگوی عفونت های میکروبی در بیماران مبتلا به عفونت های پا دیابتی ناسازگار است، بنابراین ارزیابی ویژگی های میکروبی و حساسیت آنتی بیوتیک افراد برای انتخاب آنتی بیوتیک های مناسب، مدیریت ودرمان عفونت پا در بیماران دیابتی ضروری است.