اختلال در یکپارچگی پوست یا دیگر اندام ها به  دلایل فیزیکی،  ، شیمیایی ، حرارتی (سوختگی) یا تجزیه یکپارچگی بافت خودبخودی به عنوان زخم تعریف می شود. به همین دلایل ، اختلالات ساختاری و عملکردی در زخم رخ می دهد. ترمیم زخم یک پاسخ پیچیده از ارگانیسم ها برای بازگرداندن یکپارچگی بافت و ترمیم عملکرد بافت است.

چگونگی بهبود زخم:

ترمیم زخم در 3 مرحله انجام می شود. بلافاصله پس از آسیب، التهاب دیده می شود. خونریزی ، انعقاد و مهاجرت سلول های ترمیم زخم به محل زخم در این دوره اتفاق می افتد. این دوره بسته به شدت و درمان زخم حدود 5-2 روز طول می کشد. مرحله دوم ترمیم زخم ، تکثیر سلول های ترمیم کننده است. سلول های تکثیر شده جایگزین سلول های بافت آسیب دیده می شوند. مرحله آخر مرحله بازسازی است. عوامل ترمیم کننده زخم که بطور نامنظم توسط سلول های تکثیر یافته در این مرحله تولید می شوند، با آماده سازی مناسب باعث افزایش قدرت نگه داشتن زخم می شوند.

مشکل در هر مرحله از این مراحل ممکن است بهبود زخم را به تأخیر بیندازد یا حتی جلوی آن را بگیرد. زخم هایی که در مدت 3 هفته بهبود نمی یابند ، زخم های مزمن  نامیده می شوند.

علل زخم هایی که بهبود نمی یابند:

عفونت:

شایع ترین علت تأخیر در بهبود زخم ، عفونت در زخم است. باکتری هایی که عفونت ایجاد می کنند با تولید سموم مضر ترمیم زخم را متوقف می کنند. بنابراین ، در مراقبت از زخم تمیز کردن بسیار مهم است. پانسمان ها باید استریل شده انجام شوند ، زخم های کثیف باید با سرم زیادی شسته شود و در صورت لزوم از آنتی بیوتیک ها استفاده شود.

خون رسانی ضعیف:

از آنجا که بافت ترمیم زخم بسیار فعال تر از سایر بافت ها است ، به مواد مغذی و اکسیژن بیشتری نسبت به حد طبیعی احتیاج دارد. این مواد می توانند از طریق خون به بافت تحویل داده شوند. علاوه بر این ، رسوبات در ناحیه بهبود با خون برداشته می شوند. کم خونی که گردش خون را کاهش می دهد ، بیماری های مزمن ریه که باعث کاهش اکسیژن رسانی با شرایطی مانند نارسایی عروقی ، تصلب شرایین و نارسایی قلبی می شود ، دلایل بسیار شایع در تاخیر بهبود  زخم است.  

دیابت:

علاوه بر اختلال جدی در خونرسانی بافت در بیماری دیابت ، سلول هایی که با باکتری مبارزه می کنند نمی توانند وظیفه خود را به طور کامل انجام دهند. به عنوان یک نتیجه از مکانیسم های مختلف ، قند خون بالا به شدت در بهبود زخم اختلال ایجاد می کند.

سن:

از آنجا که توانایی تکثیر سلول ها با افزایش سن کاهش می یابد ، ترمیم زخم کند می شود. علاوه بر این ، تولید ناکافی آنتی بادی ، کاهش پاسخ التهابی و هورمونی از عواملی هستند که باعث تاخیر در بهبود زخم می شوند. بیماری های مزمن مانند دیابت و بیماری های قلبی در افراد مسن شایع تر است. زخمی که در کودکان  در 7 روز بهبود می یابد در بیمار 70 ساله می تواند در 15 روز بهبود یابد.

مصرف دارو:

کورتیکواستروئیدها و عوامل شیمی درمانی مورد استفاده در معالجه سرطان ، تکثیر سلول ها را متوقف می کنند و از این رو از بهبود زخم جلوگیری می کنند.

سوء تغذیه:

بدن برای بهبود زخم ها به انرژی ، پروتئین ، ویتامین A-C و روی نیاز دارد. بهبود زخم در افرادی که تغذیه نامنظم دارند و در افرادی که پروتئین یا ویتامین کمی دارند به تأخیر می افتد. به همین دلیل ، بیمارانی که زخم های مزمن دارند باید با احتیاط زیادی تغذیه کنند.

زخم های مزمن:

زخم های وریدی:

 در نارسایی عروقی یعنی وقتی در بازگشت خون مشکلی ایجاد می شود، فشار داخل وریدی افزایش می یابد. بنابراین ، خونرسانی بافت مختل می شود و پروتئین از رگ آزاد می شود. جراحات جزئی یا زخم هایی که به طور خود به خود بهبود نمی یابند ، دیر بهبود می یابند و عود می کنند شکل می گیرد. این زخم ها بیشتر در قسمت تحتانی پا دیده می شود. کاهش فشار در درمان بسیار مهم است.

بار در روز به مدت 30 دقیقه پا در سطح قلب نگه داشته می شود. برای مراقبت از زخم ،  پانسمان هیدروژل ترجیح  داده می شود که زخم را مرطوب نگه می دارد و به از بین بردن بافت های مرده کمک می کند. این یک پانسمان موثر بر درد است. آنتی بیوتیک های موضعی یا ضد عفونی کننده های موضعی چندان مؤثر نیستند. اگر درمان مؤثر باشد ، زخم معمولاً بین 4-1 ماه بهبود می یابد.

زخم در نارسایی شریانی:

به این زخم ها زخم ایسکمیک نیز گفته می شود. به دلیل عدم گردش خون ممکن است دردناک باشد. زخم باید طوری پانسمان شود که مرطوب و گرم باشد. از آنجا که این بیماران مبتلا به تصلب شرایین هستند ، خطر ابتلا به بیماری جدی اضافی زیاد است.

زخم های فشاری:

بیشتر در بیماران بستری و سالخورده و همچنین در بیماران وابسته به ویلچر ، دیده می شود. این امر به دلیل عدم فعالیت و در اثر قرار گرفتن در معرض فشار در همان منطقه در یک دوره طولانی  ایجاد می شود. این فشار به صورت موضعی باعث اختلال در عروق بافت و مرگ بافت می شود. زخم فشاری به شکل قرمزی شروع می شود و به تدریج عمیق تر می شود.

در درمان زخم های فشاری ، دفع فشار بسیار مهم است ، اما فشار بر روی زخم به راحتی قابل از بین بردن نیست ، زیرا مراقبت از این بیماران که فلج هستند بسیار دشوار است. بنابراین ، درمان بیش از حد طولانی می شود.  ابتدا باید بافت های مرده توسط  متخصص برداشته شود. زخم های سطحی توسط پانسمان مرطوب یا پانسمان هیدروکلوئید دنبال می شوند. در زخم های عمیق ، ممکن است لازم باشد که زخم را با بافت سالم بست.

مراقبت از زخم:

اول از همه ، شرایط عمومی بیمار باید در حد ممکن خوب باشد و تغذیه باید تنظیم شود. نارسایی قلبی ، کم خونی یا بیماری ریه باید درمان شود. اگر بافت های مرده در زخم وجود داشته باشد ، باید با دبریدمان از بین برود.

Source: www.dryavuzkececi.com