درمان آنتی بیوتیکی زخم پای دیابتی
با توجه به خطر بالقوه عفونی شدن زخم های پای دیابتی ، لازم است که درک قوی از گزینه های آنتی بیوتیک کنونی داشته باشیم.
عفونت های پا دیابتی یک مشکل رایج و اغلب شدید برای افراد مبتلا به دیابت است. اگر چه که همه زخم های پای دیابتی عفونی نمی شوند، بسیاری از آنها به علت سیستم ایمنی بدن ضعیف و عدم حساسیت محیطی، عفونی می شوند. این زخم های پای دیابتی ها معمولا به عنوان زخم های کوچک شروع می شوند و اغلب به زخم های بزرگتر با عفونت های چند عامله شایع تبدیل می شوند.
آن زخم هایی که عفونی نیستند، شروع درمان آنتی بیوتیکی را نیاز ندارند. با این حال، برای آن زخم هایی که عفونی شده اند، نیاز به درمان آنتی بیوتیک بسیار مهم است. درمان این زخم های دیابتی توسط میکرو ارگانیسم ها، وضعیت پزشکی بیمار و آلرژی های بیمار هدایت شده و روش درمانی بر اساس این موضوعات انتخاب می شود.
برای اکثر بیماران درمان آنتی بیوتیک، در حالی که در انتظار رسیدن نتایج کشت بافت ها هستند با یک رژیم تجربی آغاز می شود. این درمان باید با هدف پوشش پاتوژن های (عامل عفونت) مهم و شایع همراه با برخی از اصلاحات با توجه به شدت عفونت انجام پذیرد. عفونت های کم را می توان با آنتی بیوتیک های های با طیف باریک درمان کرد، زیرا اگر لازم باشد که درمان تغییر یابد، خطر کمتری وجود دارد. معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده نیازی نیست و نامناسب است. در مورد عفونت های شدید معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده تر و تزریق وریدی هستند زیرا امکان خطا کم است. رژیم های تجربی همچنین باید عوامل دیگری مانند آلرژی بیمار، اختلال عملکرد کلیه، الگوهای مقاومتی آنتی بیوتیک محلی و سهولت مدیریت را در نظر بگیرند. همه رژیم ها نیاز به یک عامل دارند که اکثر استافیلوکوک ها و استرپتوکوک ها را پوشش می دهد.
سابقه عفونت های درمان شده یا عفونت شدید نیازمند پوشش گسترده در برابر باسیل گِرَم منفی و انتروکوک هاست. نکروز، قانقاریا یا عفونت بد بو ممکن است نیاز به درمان ضد بی هوازی ها داشته باشند. بی هوازی ها به ندرت عامل اصلی یا غالب در این عفونت ها هستند، اما معمولا بخشی از یک عفونت هوازی، غیر هوازی است. از جمله مزایای دبریدمان خوب زخم این است که به بی هوازی ها اکسیژن می رساند، که ممکن است به کشتن این ارگانیسم ها کمک کند.
هنگامی که نتایج بافت شناسی و حساسیت در دسترس باشد، درمان خاص یا قطعی در نظر گرفته شود. تغییر دادن به عاملهای باریک طیف ترجیح داده می شود، اما مهم است که چگونگی پاسخ دادن این عفونت ها بررسی شوند. اگر ضایعه رو به بهبود است و بیمار بتواند رژیم تجربی را تحمل کند ممکن است دلیلی برای تغییر وجود نداشته باشد، حتی اگر برخی از ارگانیسم های شناسایی شده به مواد مورد استفاده مقاوم باشند. از سوی دیگر، اگر عفونت پاسخ ندهد، درمان باید تغییر یابد تا همه ارگانیسم های شناسایی شده را پوشش دهد. اگر عفونت حتی با وجود استفاده از داروی مربوط به ارگانیسم ها، بدتر می شود، نیاز به جراحی یا احتمال اینکه در آزمایش نمونه ای از ارگانیسم ها از دست رفته، در نظر گرفته شود.
برخی از عمومیت بخشیدن ها می تواند در انتخاب یک عامل خاص کمک کند. استفاده از آمینوگلیکوئید ها در بیمارانی که دارای اختلال عملکرد کلیوی هستند ممکن است دشوار باشد. کلیندامایسین و اکثر عوامل دیگر، در تعداد کمی از موارد بیمار مبتلا به اسهال کلستریدیوم دیفیسل شده است. سفالوسپورینهای نسل دوم و سوم به طور کلی در برابر استافیلوکوکها نسبت به داروهای نسل اول کمتر فعال هستند، هرچند که به ندرت با عدم درمان بالینی همراه است. اکثر فلوروکینولون ها فقط در برابر کوک های گرم-مثبت بی هوازی و در مقابله با بی هوازی ها حداقل-فعال هستند. عامل های جدیدتر فعالیت بیشتری نسبت به این موجودات زنده دارند. پنی سیلین تنها داروی خوراکی فعال در برابر انتروکوک ها هستند، اما در غیر این صورت تنها در ترکیب با مهار کننده بتا-لاکتاماز مفید هستند. مترونیدازول برای موجودات بی هوازی عالی است، اما بر خلاف آن ها کلیندامایسین ها هیچ فعالیتی علیه بی هوازی ها ندارند. وانکومایسین، کوک های گرم-مثبت مقاوم به آنتی بیوتیک و سخت درمان پذیر را پوشش می دهند، اما باید برای این نشانه ها برای جلوگیری از ظهور مقاومت دارویی محفوظ بماند. عوامل جدید باید با احتیاط استفاده شوند تا شواهد کافی برای ایمنی و کارایی آنها وجود داشته باشد.
دوره درمان با آنتی بیوتیک
مدت زمان درمان زخم پای دیابتی با آنتی بیوتیک مورد نیاز برای انواع مختلف عفونت های پا دیابتی به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. برای عفونتهای خفیف تا متوسط، دوره 1-2 هفته معمولا کافی است، در حالیکه برای عفونتهای جدی 2 هفته یا بیشتر ممکن است مورد نیاز باشد. آنتی بیوتیک ها می توانند زمانی که دیگر نشانه ای از علائم عفونت وجود نداشته باشند، حتی اگر زخم به طور کامل بهبود نیافته است، قطع شود. برای موارد عفونت استخوانی که در آن استخوان عفونی با جراحی برداشته نمی شود، درمان احتمالا باید به مدت 6 هفته باشد. اگر تمام استخوان های عفونی برداشته شده یا قطع شده باشند، دوره کوتاهتر درمان، به همان زمان مورد نیاز برای عفونت بافت نرم، احتمالا کافی است. بعضی از طرفداران مدت زمان درمان را بر اساس برنامه های طبقه بندی ارائه می کنند اما شواهد خوبی وجود ندارد که این کار مفید باشد.
رژیم های آنتی بیوتیکی پیشنهادی
درک اصول انتخاب رژیم آنتی بیوتیکی مهمتر از یادآوری اسامی عوامل خاص است. تغییرات اجتناب ناپذیر در الگوهای مقاومت باکتریایی باعث معرفی عوامل جدید آنتی بیوتیکی هر چند سال یکبار می شود. توصیه های متعدد برای رژیم های آنتی بیوتیک پیشنهاد شده و جوامع بیماری های عفونی و دیابتی در حال حاضر بر روی همین رهنمودها کار می کنند. در حالی که بسیاری از عوامل یا ترکیبات ممکن است از لحاظ نظری مناسب باشند. جدول زیر یک رژیم پیشنهاد شده را بر اساس شدت عفونت را نشان می دهد. علاوه بر عوامل ذکر شده در انتخاب رژیم تجربی، ملاحظات مالی نیز مهم هستند. یک مطالعه اخیر نشان داد که درمان با آمپی سیلین/سولباکتام در مقایسه با ایمیپنم/کلیستاتین برای عفونت های پای دیابتی ارزان تر است.
sourcE: academic.oup.com
شما عزیزان می توانید جهت دریافت مشاوره رایگان زخم با شماره تلفن های 02166578715 و 02166578674 تماس حاصل فرمایید.
آدرس کلینیک تخصصی درمان زخم دکتر روناک موسوی: تهران، ستارخان، باقرخان، كوچه فرزين شمالی، پلاک ٩ واحد یک
برخی از خدمات کلینیک زخم دکتر روناک موسوی، ;کلینیک درمان زخم :
بدون نظر