تغییر موقعیت

هدف اصلی تغییر موقعیت؛ کاهش مدت و شدت فشار برای به حداقل رساندن اثر فشار، اصطکاک و برش است. موقعیت داده شده باید فشار را حذف یا پراکنده کند . تغییر موقعیت باعث کاهش مدت زمان ماندن بافت ها در زیر فشار و خطر ایجاد زخم های فشاری می شود. فرکانس جابجایی با ویژگی‌های سطح حمایتی مورد استفاده ، تحمل بافتی بیمار، سطح فعالیت بدنی و حرکت، وضعیت پزشکی، اهداف درمان و وضعیت پوست  تعیین می ‌شود. با استفاده از یک طرح تغییر موقعیت، وضعیت بیمار در معرض خطر باید حداقل هر دو ساعت یا هر چند وقت یکبار که بر اساس نیازهای فردی بیمار تعیین می شود، تغییر و ثبت شود.

بیمارانی که وضعیت آنها هر دو ساعت یکبار تغییر می‌ کند، میانگین نمره ارزیابی خطر زخم فشاری برادن به طور قابل ‌توجهی نسبت به بیمارانی که موقعیت آنها هر دو تا چهار ساعت تغییر می‌کند ، کمتر است.  استفاده از وسایل کمکی در تغییر موقعیت، میزان زخم‌های فشاری را کاهش می‌ دهد.

همانطور که وزن بدن در یک ناحیه کوچک تر در یک صندلی چرخدار توزیع می شود، بار روی برجستگی های استخوانی افزایش می یابد. بنابراین بیمارانی که روی ویلچر می نشینند باید هر    30-15 دقیقه برای پرفیوژن بافت بلند شوند و برای جلوگیری از اصطکاک و پارگی در حین انتقال، چرخش و جابجایی، بیمار نباید کشیده شود و از وسایل کمکی  استفاده شود.

هنگام قرار دادن بیمار، هرگز نباید بیمار را در وضعیت پهلوی عمودی 90 درجه قرار داد، سر تخت نباید بیش از 30 درجه بالا بیاید و در صورت امکان بیمار باید در وضعیت 30 درجه به پهلو قرار گیرد. ، در حین چرخش از یک طرف به طرف  دیگر برای جلوگیری از ساییدگی زانوها و مچ پاها به یکدیگر، باید بین پاها بالش یا محافظ فوم  گذاشت . یک بالش باید در قسمت پایینی پشت ساق پا قرار داده شود تا از تماس پاشنه ها با تخت جلوگیری شود.

استفاده از سطوح پشتیبانی

تمام وسایلی که برای کاهش فشار در پیشگیری و درمان زخم های فشاری به کار می روند «سطوح حمایتی» نامیده می شوند. در بیمارانی که در معرض خطر بالای زخم فشاری قرار دارند، تا زمانی که خطر ادامه دارد، باید از سطوح نگهدارنده استفاده شود.

در یک تخت  استاندارد بدون ویژگی کاهش فشار، قفسه سینه و پاشنه ها در معرض فشار تقریباً  95-50 میلی متر جیوه هستند، در حالی که توبروزیته های ایسکیال در یک صندلی در معرض فشار تقریباً 350-300 میلی متر جیوه قرار می گیرند. بنابراین، در تمام افرادی که در معرض خطر زخم فشاری هستند، باید به جای تشک های فوم استاندارد از تشک های فوم با مشخصات بالاتر یا تشک های جریان هوای فعال استفاده شود. برای محافظت از پاشنه باید از محافظ های پاشنه  استفاده شود.  در مطالعه ای که اثرات سه سطح حمایتی مختلف یعنی جریان هوای فعال، ژل و فوم را بر روی پاشنه و ساکروم ارزیابی کرد، مشخص شد که تشک فوم باعث آسیب بیشتر به بافت ها می شود.

در انتخاب سطح پشتیبانی مناسب؛ عواملی مانند سطح فعالیت بیمار در تخت، دمای بدن، محیط مراقبت و شرایط مراقبت باید در نظر گرفته شود. در بیماران با خطر بالای زخم فشاری، سطوح حمایتی فعالی که فشار را در ایسکیوم و ساکروم کاهش می دهند، مانند بسترهای جریان هوا، باید استفاده شود. از استفاده از پوست گوسفند مصنوعی، ابزار دونات شکل  باید اجتناب شود.

تفاوت معنی داری بین اثر سطح حمایت ویسکوالاستیک 7 سانتی متری با سطح بالایی منحنی و سطح حمایتی ویسکوالاستیک 14 سانتی متری پوشیده شده با غلاف سه لایه پلی اورتان وجود ندارد و میزان  زخم های فشاری مشابه است. (به ترتیب 41.5٪؛ 40.3٪). صرف نظر از اینکه از کدام سطح حمایتی استفاده می شود، ارزیابی پوست بیماران در معرض خطر باید انجام شود و این سطوح باید همراه با سایر مداخلات پیشگیرانه اعمال شوند.  ارائه یک تغییر فشار هر 2 یا 4 ساعت با سطوح پشتیبانی فعال تأثیر قابل توجهی بر میزان زخم فشاری ندارد، اما بار کاری پرسنل مراقبت های بهداشتی را افزایش می دهد.

آموزش

بروز زخم های فشاری را می توان با برنامه های آموزشی موثر، پایدار و بین حرفه ای بر اساس دستورالعمل ها کاهش داد. برنامه آموزشی باید عوامل خطر زخم فشاری، ابزارهای ارزیابی خطر و استفاده، اقدامات پیشگیرانه مبتنی بر شواهد، و نگهداری سوابق را پوشش دهد.

ثبت  برنامه های انجام شده

یک برنامه پیشگیری از زخم فشاری مخصوص بیمار باید ایجاد و در پرونده بیمار درج شود. در این طرح؛ وضعیت سلامت بیمار، امتیاز خطر زخم فشاری، ارزیابی پوست، یافته های آزمایشگاهی، وضعیت تغذیه و حرکت، وجود درد، وجود زخم فشاری در اولین مراجعه به مؤسسه، فراوانی موقعیت، استفاده از سطوح حمایتی، وجود تجهیزات  پزشکی که خطر ابتلا به زخم های فشاری را افزایش می دهد، و تمرینات ارائه شده باید ثبت شود.