پا یک ساختار پیچیده است که به عنوان یک پایه برای تمام بدن عمل می کند، بنابراین مراقبت از پا برای جلوگیری از عوارض دیابت مهم است. ادغام دانش و تجربه از طریق تیمی که از چند رشته تشکیل شده است درمان مؤثرتری دارد، در نتیجه بهبودی سریعتر صورت می گیرد و خطر قطع عضو در اندام پایین تر محدود می شود. برای مراقبت از پا متخصصان زیر نقش مهمی را ایفا می کنند:
1- متخصص غدد درون ریز و متابولیسم (برای بهینه سازی کنترل قند خون)
2- مربی ورزشی (برای پیشگیری و درمان زخم های پای دیابتی)
3- جراح عروقی (برای مدیریت مسائل عروقی)
4- میکروب شناس (برای میکروبیولوژی و انتخاب آنتی بیوتیک بر اساس زخم موجود)
5- متخصص ارتوپد (برای تضمین کفش های درمانی یا سفارشی برای کاهش فشار)
6- متخصص تغذیه (برای تمرکز بر رژیم غذایی سالم و تاکید آن بر بهبودی زخم).

التیام زخم یک فرایند پیچیده است که شامل واکنش های کنترل شده از سلول های مشخصی است که نقش کلیدی در بهبودی زخم ها دارد. درمان عفونت پا در بیماران دیابتی نیاز به مراقبت زخم و مصرف آنتی بیوتیک مناسب دارد. اصول مراقبتهای بالینی عبارتند از:

پانسمان مکرر
تخلیه
مراقبت از زخم مرطوب
درمان عفونت.

علاوه بر این، با انتخاب یک رژیم موضعی مناسب (درمان ترکیبی استاندارد و درمان موضعی پیشرفته) می توان بهبودی زخم را افزایش داد. با این حال، آموزش مناسب و تجربه بالینی برای انتخاب این رژیم ضروری است. قبل از انتخاب مناسب در رژیم موضعی، باید عوامل متعددی از قبیل ارزیابی زخم، طبقه بندی، نیاز به جراحی و غیره مورد بررسی قرار بگیرند.

دبریدمان
دبریدمان شامل حذف بافت مرده، آسیب دیده و یا آلوده شده است که باعث بهبودی بافت های سالم باقی مانده می شود. بسته به نوع بافتِ زخم توصیه می شود از تکنیک های مختلف دبریدمان استفاده شود.

1- دبریدمان جراحی:
این دبریدمان برای زخم های مکرر و آلوده توصیه می شود. اصطلاح دبریدمان اغلب به معنی جراحی استفاده می شود، برخی از پزشکان به جراحی در اتاق عمل دبریدمان می گویند. در این نوع دبریدمان که توسط پزشک صورت می گیرد پس از انجام بی‌حسی موضعی بافت مرده حذف می‌گردد.

2- دبریدمان اتولیز:
فرایند انتخابی است که در آن بافت نكروتیك مایع شده است. زخم ها با پانسمان انقباض یافته پوشیده می شوند، این پانسمان ها اجازه می دهد تا در بافت ها مایعاتی حاوی ماکروفاژها، نوتروفیل ها و آنزیم ها انباشته شوند. این پانسمانِ انقباض یافته باکتری ها را حذف می کند و هضم بافت های ناباروری را از بین می برد. این دبریدمان توسط محیط زخم مرطوب به دست می آید و برای درمان زخم های مبتلا به فشار خون توصیه نمی شود.

3- دبریدمان مکانیکی
حذف بافت ناسالم با استفاده از پانسمانی است که به طور منظم مرطوب است. در این دبریدمان بافت های مرده بدون آسیب رساندن به بافت های سالم حذف می شوند. کمک درمانی این دبریدمان در حذف اگزوداها و بافت های ناتالیزه است، با این وجود که باعث خونریزی و همچنین درد ناشی از آسیب زخم می شود. این تکنیک در مدیریت زخم های جراحی و زخم های پای وریدی مورد استفاده قرار می گیرد. اشکالات این روش این است که وقت گیر و گران است.

4- دبریدمان آنزیمی
روشی برای از بین بردن بافت ناتالیزه شده توسط آنزیم های موضعی مانند کلاژناز، فیبرینولیزین یا پاپائین است. این دبریدمان برای زخم های خفیف توصیه می شود.

5- دبریدمان قوچ
روشی است که در آن از لاروهای پروازی استفاده می شود که در محیط استریلی رشد می کنند. شایع ترین نوع پرواز Lucilia sericata است که برای درمان زخم های انسانی مورد استفاده قرار می گیرد. لارو ها بر روی بافت های نابارور (مرده) و باکتری های موجود در زخم زندگی می کنند و آنزیم های ضد میکروبی ترشح می کنند که به روند بهبودی زخم کمک می کند.